zaterdag 21 januari 2012
Taranaki
Een paar dagen in New Plymouth doorgebracht. New Plymouth
is de hoofdstad van het Taranaki district in het westen van het Noord-eiland.
Volgens een lokaal magazine een van de beste plaatsen om te leven in Nieuw
Zeeland. Voor zijn 70.000 inwoners heeft de stad inderdaad veel voorzieningen en
veel parken en een fraaie ligging aan de Tasman Zee, maar ik vond het geheel
toch een beetje sfeerloos. Op basis van objectieve maatstaven zal New Plymouth
best een aantrekkelijke woonstad zijn, maar dat betekent nog niet alles. Ik
bedoel, Eindhoven schijnt de beste binnenstad van Nederland te hebben, maar er
zullen maar weinig mensen zijn die Eindhoven bovenaan de lijst van sfeervolle en
aangename woonsteden zullen zetten.
Veruit het meest aantrekkelijke
aspect van New Plymouth is de ligging aan de voet van Mount Taranaki, een
'echte' vulkaan, ik bedoel, zo eentje die er ook echt als een vulkaan uitziet.
Mount Taranaki is een vrijstaande vrijwel konische berg van 2518 meter hoog. In
1755 is ie voor het laatst uitgebarsten, al enige tijd geleden dus. Behalve de
symmetrische vorm is de ligging aan de zee en in een verder laag landschap erg
indrukwekkend. Helaas betekent diezelfde ligging aan zee ook dat er bij de
heersende vochtige westenwinden bijna altijd een wolk om de top van de berg
hangt. 10 jaar geleden was ik al eens vooorbijgereden zonder ook maar iets van
de berg te zien. Nu had ik iets meer geluk. Hoewel er wolken om de berg hingen
kon ik af en toe even een glimps van de top opvangen. Zie de fotos. Op het
internet zijn veel fotos van Mount Taranaki te vinden, allemaal zonder wolken
natuurlijk. Ik voeg er eentje bij, om te laten zien wat ik eigenlijk had willen
zien, maar niet echt kon zien.
Nu het binnenland in, op weg naar de actieve vulkanen in
het Tongariro National Parc en Lake Taupo.
maandag 16 januari 2012
Vlieg-ellende
De 7,5 uur durende vlucht van Singapore naar Brisbane zit
deze zondag hardstikke vol en omdat dat vooral voor de economy class geldt en
niet voor de business class (waarschijnlijk vieren alle businessmannen en
vrouwen ook gewoon weekend) moest een aantal economy passagiers noodgedwongen in
de business class plaatsnemen. Om voor mij onduidelijke redenen behoorde ik tot
de groep die niet op zijn eigen eerlijk betaalde economystoel mocht zitten.
Neen, ik moest in de business class, in een multi-verstelbare stoel met meer
beenruimte dan goed is voor iemand van mijn lengte. Die stoel kon zichzelf na
het indrukken van een knop ook nog eens
tot een bedachtige contraptie ombouwen. In plaats van het vlakke
economyvoer dat ik gewoon ben al elleboogvechtend met mijn buren morsend op te
spatelen moest ik genoegen nemen met een
op een kraakhelder wit tafelkleedje gepresenteerd maal van kiprollade en
gegrilde lamslende met aardappeltjes en gesorteerde groenten. Een en ander werd
tot overmaat van ramp besprenkeld met een rijke Pauillac en afgesloten met
expresso en een cognac. De rugleuning van de stoel voor me staat wel een meter
van mijn hoofd, zodat het TV-scherm om nog iets van detail te kunnen zien
gigantisch groot is uitgevoerd. Op dat
scherm kun je dan ook nog eens uit enkele honderden films kiezen, zodat er door
keuzestress van uitrusten weinig komt. En dan moet ik ook nog eens een door de
luchtoberettes uitgereikt reisnecessaire met allerlei hevig ruftende produkten
van de cosmetische maffia in mijn toch al volle koffertje zien te proppen.
Gadver! En waarom ik? Misschien omdat deze reis mijn eerste met Emirates is en
ze hun vaste klanten niet met dit soort beproevingen willen confronteren.
Misschien omdat ik er met mijn enigszins suffe voorkomen uit zie als iemand die
dit soort dingen wel zal pikken. Misschien omdat ik oud en kwetsbaar ben. Wie
het weet mag het zeggen. Ik hoop dat ik op de aansluitende vlucht naar Auckland
weer fijn in mijn vertrouwde economy class mag reizen. Vliegen moet wel leuk
blijven!
dinsdag 10 januari 2012
Koh Samui
Ik heb een 20 jaar oude Lonely
Planet gids van Thailand, waarin Koh Samui beschreven staat als een
paradijselijk eiland, waar het massatourisme nog geen echte invloed heeft gehad
op het leven van de lokale bevolking. 20 jaar blijkt een lange tijd. Het Koh
Samui van nu is een touristenparadijs en het authentieke Thaise leven is
grotendeels weggedrukt door de eisen van de moderne plezierzoeker, die overal
ter wereld discodreunen, hamburgers en cola wil. 
De infrastructuur is
achtergebleven, de wegen zijn smal en slecht. De bovengrondse
electriciteitsleidingen vormen een warrig woud van kabels boven de weg en het
verkeer is een chaos, niet in het minst door de scooters, die hier in grote
aantallen rondrijden. Het schijnt dat Koh Samui flink is opgestoten in de vaart
der volkeren na de tsunami van 10 jaar geleden. Het zwaartepunt van het Thaise
strandeilandtoerisme is van Phuket, dat zwaar door de tsunami getroffen werd in
ieder geval tijdelijk naar Koh Samui, dat aan de andere kant van het Thaise
schiereiland ligt verplaatst. 
Maar er zijn genoeg aardige
eigenaardigheden om Koh Samui te onderscheiden van de overige
toeristenparadijzen. Neem nu de kleine altaartjes en tempeltjes die je bij veel
huizen tegenkomt, of de standjes waar je flessen benzine voor de
alomtegenwoordige scooters kunt kopen. Voor 40 Baht (ca. 1 Euro) heb je een
litertje en niemand die al die potentiele molotov-cocktails langs de straat
gevaarlijk lijkt te vinden. En dan is er natuurlijk het strand, met palmbomen,
zoals dat hoort op een tropisch eiland.
Kortom, het is hier best uit te houden voor een weekje. Een
bestemming voor rustzoekers is dit eiland niet (meer), alhoewel wie echt zoekt
nog wel rustige plekjes zal kunnen vinden. Koh Samui komt in ieder geval niet op
mijn lijst van favoriete plaatsen op deze wereld terecht. Maar die is ook niet
zo lang.
donderdag 15 december 2011
Voorbereidingen
Bezig met de
voorbereidingen voor de grote Australie trip, mijn eerste reis als nieuwe
vrijgestelde. Het plan is eerst een weekje vakantie op Koh Samui, een klein
bountyeiland voor de Thaise oostkust, dan 3 weken Nieuw Zeeland en dan, begin
februari naar Australie. De bedoeling is dat ik in pakweg 3 maanden het hele
eiland rondrij, daarbij ruwweg Highway 1 volgend. Op 6 januari stap ik in het
vliegtuig en op 17 mei hoop ik weer thuis te zijn.
No comments:
Post a Comment