zaterdag 31 maart 2012
Broome 2
Mijn appartement hier in Broome is werkelijk prachtig.
Ruim, luxueus en van alle gemakken voorzien. Ik heb een wasmachine, droger,
afwasmachine, een volledig ingerichte keuken met combimagnetron en een grote
koel-vriescombinatie. Het appartement is onderdeel van een klein complex met 2
zwembaden (nou ja, groot uitgevoerde badkuipen) op zo'n 600 meter van het
strand. En dat alles voor een aantrekkelijke prijs. Dat komt dan weer omdat het
droge seizoen nog niet begonnen is. Dat begint officieel op 1 mei, maar omdat
het volgende week Pasen is en de paasvakanties starten, is de officieuze start
van het seizoen een maandje eerder. In de droge tijd (onze lente en zomer) is
Broome een echte toeristentrekker. Bijna alle toeristen komen per vliegtuig,
want de dichtstbijzijnde stad van enige afmetingen is 600 km over de weg
verwijderd. De gemiddelde hoogste dagtemperatuur is in juli en augustus (de
zuid-Australische winter) een aangename 25 graden en regen valt er bijna niet.
Wanneer het in Zuid-Australie zomer is, lopen de temperaturen hier op tot 35
graden bij een hoge vochtigheidsgraad, die het voor het gevoel nog warmer maakt.
Een zompig tropenklimaat dus. Nu is het overdag 33 graden, te warm om aangenaam
te zijn.
Het strand waaraan mijn
appartement ligt, Cable Beach, is een van de beroemdste stranden in Australie.
En lelijk is het niet. Een halvemaanvormig zandstrand van zo'n 5 km lang dat als
je wat rotsen passeert nog zo'n 12 km doorloopt tot de monding van een
riviertje. Lage duinen scheiden het strand van het vasteland. Bij eb is het
strand erg breed en heel geschikt voor lange wandelingen. Maar hoe mooi ook, als
je er zo langsloopt heeft het wel erg veel weg van een Nederlands strand.
Natuurlijk is het in Nederland niet vaak 33 graden in de schaduw, maar dat kun
je niet echt een nadeel noemen. Echte strandwandelaars zie je hier dan ook
alleen 's-ochtends vroeg en 's-avonds laat, wanneer de temperaturen lager zijn
en de hoge vochtigheidsgraad wat beter te dragen is. 's-Avonds kun je dan ook
nog eens prachtige zonsondergangen meemaken. En als het wat lang duurt voor de
zon ondergaat kun je je amuseren door naar de argeloze toeristen te kijken, die
zich hebben laten verleiden tot een ritje op een kameel. Niet te dicht bijkomen
want kamelen blijken hevig te ruften. Je moet een beetje gek zijn om daar
vrijwillig op te gaan zitten.
Wat echt erg is dat je niet
lekker in zee kan om af te koelen. Dat is te zeggen: de zee is er en hij is vast
lekker, maar in het natte seizoen kunnen er stingers voorkomen: kwallen met zeer
giftige tentakels, die als je pech hebt dodelijk kunnen zijn. Zwemmen zonder
beschermende kleding wordt sterk afgeraden en er zijn speciale stingersuits te
koop, die je hele lichaam bedekken. Af en toe zie je toch iemand in zee, maar
het risico is groot en ik waag het er daarom maar niet op. Een fijn land,
Australie. In het zuiden wordt je opgevreten door de haaien en in het noorden
vergiftigd door de stingers. En dan heb ik de krokodillen nog niet eens genoemd,
die in het tropische noorden in zee en in de binnenwateren voorkomen en die elk
jaar wel een menselijk slachtoffer maken. Verder zijn er giftige spinnen en
giftige slangen en als je al die gevaarlijke beestjes weet te vermijden wordt je
als beloning gek gemaakt door zwermen aggressieve vliegen. Nog 6 weken, dan mag
ik weer naar huis.
maandag 26 maart 2012
Broome
Na Shark Bay ben ik via Exmouth
en Port Hedland in een paar forse ritten naar Broome gereden. De laatste twee
dagen heb ik zo'n 1500 km afgelegd. Exmouth is de toegangspooort tot het
Ningaloo Reef. Veel mensen weten niet dat ook aan de westkant van Australie een
koraalrif bestaat en dat is mooi, want dat beperkt de toeristische overbelasting
waar het Great Barrier Reef veel last van heeft. Het Ningaloo Reef is
aanmerkelijk rustiger. Exmouth is een rustig stadje. Het klimaat is warm en
droog, zo droog dat er nauwelijks bomen groeien. Veel gras en lage struiken. Het
lijkt een beetje op de prairie, alhoewel er geen bisons rondlopen, maar wel emus
die met regelmaat het dorp binnenwandelen op zoek naar voedsel.
Port Hedland, zo'n 600 km noordelijker is een heel ander
verhaal. Vanuit deze haven wordt het grootste deel van de delfstoffen die in
Australie in ruime mate in de grond zitten naar de rest van de wereld
verscheept. Vooral ijzererts en de belangrijkste huidige klant is China. De
Chinezen kopen op grote schaal het Australische ijzererts op dat ze nodig hebben
om hun op volle stoom draaiende produktiemachine gaande te houden en Australie
wordt slapend rijk van de uitvoer van grondstoffen. Rondom Port Hedland zie je
grote aantallen road trains die erts naar de haven vervoeren en zware machinerie
naar de mijnen in de Pilbara streek. De belangrijkste aanvoerstroom gaat echter
via het spoor. Enorme treinen rijden op en neer tussen de Pilbara mijnen en Port
Hedland. In de haven liggen gigantische schepen te wachten om volgeladen te
worden. Opmerkelijk is dat alles, schepen, vrachtautos en treinen de roestbruine
kleur van de aarde hier heeft aangenomen. Ondertussen levert die mijnbouwhausse
zijn eigen problemen op, zelfs voor mij. Door de sterke groei van de mijnbouw is
steeds meer personeel nodig dat gehuisvest en gevoed moet worden. De
infrastructuur blijft hopeloos achter bij de groei, hetgeen onder andere tot
gevolg heeft dat hotelkamers in Port Hedland belachelijk duur zijn. Mijn
gemiddelde motelkamer in Port hedland kostte 256 A$ (205 Euro). En ook eten en
brandstof zijn schrikbarend duur.
Maar Port Hedland ligt achter me en ik ben inmiddels in
Broome, weer zo'n 600 km noordelijker. Broome heeft niks met industrie en
delfstoffen, het is een volbloed vakantieparadijs. Broome ligt op de grens
tussen het natte tropische noorden en het droge midden. De Great Sandy Desert
houdt bijna letterlijk bij Broome op. Onderweg zag ik al de eerste tekenen dat
hier andere regels voor het weer gelden. Er ontwikkelde zich binnen een kwartier
een stevige onweersbui. Broome heeft geen 4 seizoenen zoals het zuidelijke deel
van Australie, maar slechts 2; de droge tijd (mei tot oktober) en de natte
(november tot april). In de natte tijd, waarvan ik het staartje ga meemaken
vallen de moessonregens, vaak in hevige buien aan het einde van de dag. Hier
blijf ik een kleine week om bij te komen van de lange ritten van de laatste
weken.
woensdag 21 maart 2012
Shark Bay
Mijn traditionele avond in
Perth was uitstekend. Weliswaar heeft mijn vaste restaurant een andere naam, een
andere eigenaar, een andere kok en een hogere prijsklasse, maar het eten is er
niet op achteruit gegaan en het uitzicht op de skyline van Perth bij ondergaande
zon is nog steeds prachtig. Die skyline is sinds mijn laatste bezoek, 10 jaar
geleden, uitgebreid met een groot zwart gebouw met wasrek op het dak dat
prominent op de voorgrond staat. Geen verbetering, maar ik vermoed dat ze het
niet af zullen breken als ik klaag, dus ik laat het maar zo. 
Inmiddels ben ik alweer zo'n 800 km verder naar het noorden
getrokken. Ik ben nu in Shark Bay, het meest westelijke deel van het
Australische vasteland, genoemd naar de vele haaien die hier voorkomen, maar
beroemd om de wilde dolfijnen, die zich elke dag bij Monkey Mia melden om daar
door toeristen bekeken, gefotografeerd en gevoederd te worden. Leuk om te zien,
vooral om het gedrag van een kudde mensen te vergelijken met het gedrag van een
kudde dolfijnen. De mensen luisteren beter naar de aanwijzingen van de
instructeurs, hoewel ze in tegenstelling tot de dolfijnen niks te eten krijgen.
Gedrag dat de stelling dat mensen intelligenter zijn dan dolfijnen niet echt
bevestigt. Overigens zijn haaien en dolfijnen niet de meest prominente bewoners
van Shark Bay. Eigenlijk zou het gebied Fly Bay moeten heten, want je wordt er
doodziek van de irritante vliegen die in zwermen om je hoofd cirkelen en in je
oren en neus en mond kruipen. Ik heb al zwaaiend met een krant om ze een beetje
op afstand te houden een keer mijn bril van mijn neus geslagen. Gelukkig was
mijn bril nog heel, maar mijn liefde voor de natuur is er niet groter op
geworden.
zaterdag 17 maart 2012
Over de Nullarbor
Het is 2500 km van Port Augusta naar Perth en een kleine
500 daarvan gaan over de zogenaamde Nullarbor plain. Een vroege Australier met
gevoel voor humor en een beetje kennis van het Latijn heeft de vlakte zo
genoemd, omdat er geen bomen groeien (null arbor = geen bomen). Dat klopt, bomen
kom je er nauwelijks tegen. Wel lage struiken, veel zand en het langste stuk
rechte weg in Australie (146 km). Leuk is dat veel tegemoetkomende
automobilisten even een hand opsteken in deze verlaten streek. Ik ben
enthousiast mee gaan groeten en heb ontdekt dat toeristen vaak teruggroeten en
vrachtwagenchauffeurs bijna nooit. Die vrachtwagens zijn gigantisch en hebben
soms 3 aanhangers. Road trains noemen ze ze hier. Als ik chauffeur was op zo'n
gigantisch gevaarte zou ik de minne mensjes in die dwergautos daar beneden ook
niet teruggroeten. Je ziet hier overigens veel caravans en relatief weinig
kampeerwagens. De meeste caravans zijn erg laag en hebben een uitschuifdak. Zal
wel met de luchtweerstand en het benzineverbuik te maken hebben. Die benzine is
hier in deze verlaten streek soms een kwart duurder dan in de wat drukkere delen
van het land. Normaal betaal je rond de 1.50 A$ per liter (ongeveer 1.25 Euro),
maar 2 A$ per liter is hier heel normaal.
De typisch Australische
verkeersborden zijn ook aardig. Verder zie je veel doodgereden kangoeroes op de
weg. 's-Nachts en tijdens de vroege ochtend en avond komen de kangoeroes het
sappige gras aan de kant van de weg eten. Ze worden dan vaak aangereden door
vrachtautos, die, verstandig overigens, nergens voor stoppen. Je ziet de
kadavers vanuit de verte al door het kluitje kraaien dat van de gratis maaltijd
geniet. De een zijn dood is ook hier de ander zijn brood.
De route van Port Augusta naar
Perth is, zo mag duidelijk zijn, niet het landschappelijk meest aantrekkelijke
stukje Australië, alhoewel het uitzicht op de kliffen, waar de Nullarbor Plain
abrubt in de oceaan eindigt best aardig is. Ik heb er 5 dagen over gedaan,
waarbij het langste dagtraject zo'n 700 km was. De beloning aan het einde van de
weg is Perth, na Breda misschien wel mijn favoriete stad op deze aardbol. In
Perth stonden in ieder geval twee activiteiten op het programma. Naar de kapper,
want mijn haar groeit hier op het zuidelijk halfrond net zo snel als thuis en de
zelfwerkzaamheid met behulp van de tondeuse van mijn scheerapparaat begint een
wat onevenwichtig spiegelbeeld op te leveren. En, net zoals tijdens mijn 2
eerdere bezoeken aan de stad wil ik aan de oever van de Swan River met uitzicht
op de skyline van Perth bij ondergaande zon heerlijk zitten eten in het
restaurant waar ik beide vorige keren ook gegeten heb. Ik heb net besproken, dus
dat gaat vanavond gebeuren. Het is kraakhelder, dus ik reken op een fijne
avond.maandag 12 maart 2012
De Murray River
Oost- Australië lijdt al voor
het 2e achtereenvolgende jaar aan extreme regenval, na vele jaren van
droogte. Dat heeft grote overstromingen tot gevolg, vooral in het binnenland aan
de westkant van de Great Dividing Range, het gebergte dat de kuststrook van het
binnenland scheidt. Het binnenland is vrij vlak en de rivieren stromen er traag
doorheen. Voor zover ze stromen tenminste, want de meeste rivieren staan het
grootste deel van het jaar droog. Ook typisch is dat veel rivieren ten westen
van het scheidingsgebergte niet naar zee stromen, maar in het droge binnenland
verdwijnen. Het water verdampt vaak voor het een zee kan bereiken en veel meren,
zoals ze hier enthousiast genoemd worden zijn in feite droge vlaktes die maar
wat graag een echt meer zouden zijn. Traagstromende rivieren zijn bij hevige
regenval niet in staat grote waterhoeveelheden af te voeren, dus als het extreem
regent zijn er al snel grote overstromingen. Op dit moment zijn het zuiden van
New South Wales en het noorden van Victoria het zwaarst getroffen. Veel steden
en dorpen zijn overstroomd, wegen afgesloten en mensen geevacueerd. De getroffen
gebieden liggen in het stroomgebied van de Murray River, Australiës langste
rivier en een die wel in zee uitstroomt. Als je de enorme watermassas gezien
hebt die door de Missisippi en de Columbia rivieren in de VS worden afgevoerd
is het vreemd je te realiseren dat de Murray River in Australië, ruwweg
evengroot als de VS, hier de belangrijkste rivier is. Zelfs op Nederlandse
schaal stelt de Murray namelijk niet veel voor. Het is een traagstromende, zeer
sterk meanderende stroom die op de meeste plaatsen niet meer dan 100 meter breed
is. 
Het water van de Murray wordt
op grote schaal gebruikt voor irrigatie, waardoor er zeer vruchtbare gebieden
midden in het droge bushland ontstaan zijn. Ik ben nu in Riverland in South
Australië, een vruchtbare groene oase waar een groot deel van de citrusvruchten
en druiven die Australië produceert vandaan komt. De Murray is hier naast een
bron van irrigatie ook een touristentrekker. Veel antieke stoombootjes,
veerboten en ander drijvends vervoeren mensen over de rivier en de vele kreken
en meertjes die rondom de rivier bestaan. Ik vind het een beetje vreemd dat
niemand zich hier druk lijkt te maken om de watermassas van de overstromingen,
die toch ooit ook hier moeten passeren, voor zover ze niet door verdamping
verdwijnen. Het overstromingsgebied is hier in vogelvlucht maar 600 km
vandaan.vrijdag 9 maart 2012
De grote tocht om de West
Na terugkeer uit Tasmanie ben
ik begonnen aan de grote tocht om de west. Ik heb in Melbourne mijn
4e en laatste huurauto opgehaald en heb de eerste kilometers van de
15000 die ik in de komende 2.5 maand denk af te leggen achter me. Het eerste
stukje van de route is meteen heel mooi. De 'Great Ocean Road' maakt zijn naam
meer dan waard. Een prachtige route langs de zuidkust van Victoria, met veel
baaien, witte stranden, kustdorpjes en de hoge oceaangolven die continu op de
kust beuken. In de loop der eeuwen heeft de oceaan flink aan die kust geknaagd,
met als gevolg een verweerd landschap met inhammen en losstaande kalkpilaren,
die ooit in de zee zullen verdwijnen. De beroemdste van die rotsen zijn de 12
Apostelen. Een serie kalkrotsen die door erosie los zijn komen te staan van het
land. Die 12 Apostelen vormen de belangrijkste toeristenattractie langs deze
kust, maar lang niet de enige. Er zijn hier allerlei attracties voor toeristen,
waaronder regenwouden, boomtopwandelpaden, koalaknuffelparken en wat de tourist
ook maar verlangen kan. Nu, na het hoogseizoen is het er redelijk rustig, maar
omdat het gebied dicht bij Melbourne ligt en vanuit de stad in een paar uur per
auto te bereiken is, is het in het weekend toch druk. 
Na de kleine autos waarmee ik
me in de eerste etappes tevreden heb gesteld heb ik me voor dit lange traject
door de firma Hertz een wat groter en comfortabeler model aan laten meten. Een
Toyota Camry, al jaren het populairste automodel in Australie. Het ding is 1.5
jaar oud, heeft 38000 km gelopen, is voorzien van een 2.4 liter motor en verder
van alle moderne gemakken, zoals een automaat, cruise control en tot mijn
vreugde een goede audioinstallatie waarmee ik via het wonder van Bleutooth de
muziek van mijn Iphone draadloos kan afspelen. Om dat voor elkaar te krijgen
moest ik wel een uurtje lang met het apparaat vechten met een volstrekt
onbegrijpelijke gebruiksaanwijzing als enige 'assistentie', maar na een paar
ferme vloeken lukte het om een en ander aan de praat te krijgen. Muziek in de
auto is absoluut nodig om het juiste reisgenotgevoel te kunnen bereiken, zeker
op de lange trajecten die ik nu en dan zal moeten afleggen. Muziek in de auto,
zon erop en rijden maar, dat is je ware.
vrijdag 2 maart 2012
The World
In de haven van Hobart zag ik een cruiseschip, dat ik al
eerder in Melbourne had zien liggen. Het vreemde was dat het schip wel een naam
had: 'The World', maar dat er geen naam van een cruisemaatschappij bij stond en
dat is bij dit soort schepen standaard. Even googelen leverde op dat het hier om
het enige residentiele prive jacht ter wereld gaat. The World, het grootste
privejacht ter wereld is eigendom van de 165 bewoners die allen een prive
appartement op het schip bezitten. Het schip vaart sinds 2002 de wereld rond
langs een jaarlijks door de eigenaren gekozen route. Behoorlijk wat mensen, in
de VS meer dan in Europa verkopen na hun pensionering hun huis en kopen een
camper om vervolgens rond te gaan reizen. Een appartement op The World kopen
komt op hetzelfde neer maar dan op een aanzienlijk hoger niveau van luxe. Niet
bereikbaar, als je niet een paar millioen op de bank hebt, maar toch
inspirerend!
No comments:
Post a Comment